کهکشان نیست اندازه‌ی حَصیرِش _ کربلایی حسن عطایی

کهکشان نیست اندازه‌ی حَصیرِش
شاهنشاهی که قَنبَره وَزیرِش
ما رو همنشین پِیَمبَرا کرد
چون هستیم پای سفره‌ی غَدیرِش

کسی ندیدم، در قواره‌ی حیدر
خدا نشسته، به نظاره‌ی حیدر
میشه دو عالم رو، تو یک جا دید اون هم
(به دورِ انگشتِ، اشاره‌ی حیدر)۲

(دورِ کعبه‌ی چشات می‌گردونی‌اَم)۲
تا کامل شه اینجوری مُسَلمونی‌اَم
وقتی که سجده نکردم توی نجف
کنارِ کعبه زَدَم رو پیشونی‌اَم

علی…

تو که امیرِ مارو نمی‌بینی
نقطه‌ی زیرِ بارو نمی‌بینی
ایستادی رو به یک قبله‌ی دیگه
که ضریحِ مولا رو نمی‌بینی

نه بین راهو، انتها علی را دید
که چشمِ من از، ابتدا علی را دید
پیِ خدایی، حاجی بسته بود اِحرام
زیاد چرخید، مُنتِها علی را دید

(نوکر از تَنِش که پیراهن در میاد)۲
خستگیش با یا علی گفتن در میاد
مولا اسمش کارِ تَبَریٰ کُنه
یا حیدر می‌گیم جونِ دشمنش در بیاد

حیدر…

پا تو میدون نذاشته بر میداره
پایانِ جنگ به اون بستگی داره
چی خوندن از چشمِ شیر خدا که
دربِ خِیبَر هم به فکرِ فراره

یه لشکرو به، تیغِ خود چنان بسته
که مونده تنها، یک دهانِ وا مونده
شتابِ تیغش، قدریِ که عِزرائیل
یه چند تا جنگ از، ذُوالفَقار جا مونده

(کشته هاش ببین فراری‌اَند جوری که)۲
رو خاک در اِزای هر دو سر یک تَنه
فراری‌های اُحُد رو دقت کُنی
یکی کوهنورد شده یکی کوه کَنه

علی…
حیدر…