امام ماست غریبی که عشق او
بر فزض رسید اگر به دلی
هم دلش حصار نداشت
چقدر گشت پی یار باوفا افسوس
که میثمی اگر یافت شوق دار نداشت
به قدر بردن نامش به یاد او هستیم
برای ما مگر این نام اعتبار نداشت
امید داشت به ما دید غرق دنیاییم
در انتضار نبودیم انتضار نداشت
دلیل خلقت عالم به قدر یک لبخند
به جای گریه حق داشت روزگار نداشت
کسی که مادرش از دست رفته می داند
چه تلخ بود اگر مادرش مزار نداشت